İncesu, Orta Anadolu’da, küçük bir köy. Babası Emine’yi, çalışması ve para kazanması için, Almanya’ya göndermişti. Babasının tek arzusu ailesini yoksulluktan kurtarmaktı. Ancak Emine, okula sadece iki yıl gidebilmişti ve bu yüzden ne yeterince okuma yazma biliyor, ne de hesap yapabiliyordu. Hal böyleyken, cebine koyduğu çalışma izni ile Almanya’ya uzun bir yolculuğa çıkıyordu. İstanbul’da gerekli tıbbi muayneler yapılmış, Emine’nin sağlıklı olduğu ve çalışması için hiçbir engel bulunmadığı belgelenmişti.
Savaştan yeni çıkmış Almanya’nın şiddetle yabancı iş gücüne ihtiyacı vardı. Federal Almanya hükümeti, bu yüzden, şiddetle döviz ihtiyacı bulunan Türk Hükümeti ile ‘İş Gücü Anlaşması’ imzalamıştı. Bu anlaşma, bir çok insanı, yurdunu terkederek, çalışmak için Almanya’ya gitmeye yöneltmişti.
İlk yıllarda kadınlar, Almanya’ya çalışmaya gelenlerin yüze yirmisini oluşturmaktaydı, üstelik çoğu da yalnız gelmişti.
Emine, aradan uzun yıllar geçmesine rağmen, geldiği kökenden ve köyü İncesu’dan kopamadı. Film, Emine‘nin Almanya’daki çalışma hayatından ve eski yurduna yaptığı ziyaretlerden kesitler sunmakta. Emine için orada her şey adeta olduğu gibi, bıraktığı gibi duruyor. Kadınlar, eskiden olduğu gibi, tandırda ekmek pişiriyor, eski gelenek ve göreneklere değer veriyorlardı.
Henüz çocuk yaşlarda girdiği ve kesintisiz devam ettirdiği maceralı yaşamını açık bir yüreklilikle anlatan Emine’nin söylediklerini kardeşi de, çocukları da onaylıyor. Emine o yıllarda yaşadığı korku ve taşıdığı kuşkuları da bir bir anlatıyor. Almanya gibi bir ülkede çocuk yaştaki bir kızın yalnız başına yaşaması ne demekti ve bu durum terkettiği köyün insanları tarafından nasıl karşılanır, nasıl yorumlanırdı? En çok genç erkeklerin peşine düşmesinden korkutuğu için, tıpkı yaşlı bir kadın gibi, geniş bir manto giyiyordu. Bunu ona büyükannesi tavsiye etmişti. Film, Emine’nin attığı o adımın, ne denli cesaretli bir adım olduğunu açık ve seçik bir şekilde gösteriyor. Artık geri dönüş, ne Emine için, ne de çocukları için, sözkonusu değil.
Neden yeterince Almanca öğrenemediğini ise şu şekilde izah ediyor Emine: „Başlangıçta çalıştığımız iş yerinde tercüman vardı. Bu yüzden Almanca öğrenme ihtiyacı duymadım. İzleyen yıllarda, evlendikten ve çocuk sahibi olduktan sonra, Almanca öğrenmek istedim, ancak zaman bulamadım.“ Emine, hayat hikayesini kendi anadilinde, Türkçe olarak anlatıyor. Filmdeki Almanca anlatım ise, tecrübeli bir seslendirci tarafından, eş zamanlı olarak yapılıyor ve bu sayede asıllık, özgünlük ve doğallık yüksek ölçüde sağlanmış oluyor.
Çocukları anneleriyle övünüyorlar. Oğlu Nafiz annesinin, henüz genç bir kızken, tek bir kelime bile Almanca bilmediği halde, hem de tek başına, Almanya’ya gelmesini, oldukça cesaretli buluyor. Kızı Dilek, annesinin onca zorluklara göğüs germiş olmasının kendisine ne yararlar sağlamış olduğunun bilincinde. Çocuklarının üçü de Almanca’yı, Türkçe’den daha iyi konuşuyor. Üçü de birer meslek öğrenmiş ve Alman Toplumu’nda kendilerine bir yer edinmişler. Üçü de ailelerinden gördükleri kimi gelenek ve görenekleri hâlã yaşatıyorlar. Örneğin kızı Dilek için küçük kızının evliliğe adımını bakire olarak atması büyük önem taşımakta.
